zondag 25 maart 2012

Doen alsof / Making believe

O ja…. we spelen het dan wel niet meer, zoals toen we klein waren… maar we doen het nog wel: doen alsof. Doen alsofwe alles van een onderwerp afweten,  doen alsof we perfecte ouders zijn, doen alsof we er niks om geven dat we dit jaar niet zo ver op vakantie kunnen…  Making believe  zoals de Engelsen zo mooi zeggen. 

We may not play it as openly anymore as we did as kids, but we still do it… acting as if. Acting as if we know all about a certain subject, acting as if we’re the perfect parents, acting as if we couldn’t care less about not having the money to go on a holiday this year… Acting as if we’re very self assured…. We are very good at making believe..

Zoals zoveel minder ‘goede’ eigenschappen (klagen, rommelen, wild en woest doen, rotzooi maken,  liegen, ) kun je het ook een creatief doel geven. Op papier (en voorzien van een duidelijke knipoog) mag dat. Je mag bijvoorbeeld best doen alsof iets dat je bijna had weggegooid, een kostbare bodemvondst is.  
Like many other less favorable characteristics as complaining, fooling around, being wild and unfocused, making messes,  it can be put to a creative use.  Between the boundaries of your journal  you may cheat and lie and make believe to your heart's content. As I did here...
Een prop dik vezelig papier waarmee ik bruine bister en zwart inkt had opgedept lag opgedroogd op mijn aanrecht. Toen ik ‘m openvouwde zag hij er uit als iets oerouds. Ik herinnerde me opeens weer dat ik vroeger ooit archeoloog wilde worden en dat ik grote gaten groef tussen de dahlia’s in onze tuin. De roestige schroefjes en scherven die ik vond stelde ik op de tuintafel tentoon voor de buurkinderen.  
There was this crumpled ball of dried-up heavy watercolour paper , thrown on the floor in frustration.  I had mopped up bistre and black ink with it . Garbage has an irresistable influence on me…especially  old dirty paper,  so I unfolded it.  It looked like something that had just been dug up from a pyramid. Now, I haven’t told you that at the age of ten I wanted to become an archeologist and dug deep holes in my Mum’s dahlia beds. The rusty nails and broken crockery parts that I unearthed were exposed on the garden table for the kids nextdoor.  

Ik heb dat prachtige leerachtige papier nog wat interessanter  gescheurd en op een journaalblad geplakt. De stukken  genummerd alsof het artefacten van een opgraving waren.  
So I couldn’t help seeing  this leathery paper as something incredibly ancient and of great cultural value. Why not  play that it really was…?  That’s where my making believe-experience really  kicked in and I started playing archeologist again, tearing the paper   into interesting pieces, arranging them on a page as if they were artefacts and stamping some  numbers around them. To make it look real I even added  an imagined archeological site and the date of the discovery .   
Even was ik weer in mijn spel van vroeger.  Ik heb archeoloogje gespeeld en er van genoten en telkens als ik langs deze journaalpagina blader, dan geniet ik opnieuw.

For a while I was back in my old fantasy and thoroughly enjoyed it.  And tit looks as if it could have been ......, well...  don’t you think?  

3 opmerkingen:

  1. ;-) zie jij ook een gezicht in boven links ;-)))

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. haha, dat had ik nog helemaal niet gezien Laura, maar nu je het zegt: daar zit er een te loeren!

      Verwijderen
  2. Het eerste wat me opviel: die hele enge figuur links die gelijkenis vertoont met het monster uit de film Pan's Labyrinth, ijzingwekkende maar geweldige film. Ziet er mooi uit en ik hou wel van het niet brave!

    BeantwoordenVerwijderen