Diggin' into old fears

I told you that I would find the answer!  I knew there were scary birds in my past...and when I 'd finished the collage I remembered. First one: the big dark rooster that attacked me from behind when I came to collect the eggs when I was six. It clawed at my head with his cold leathery feet and made my neck bleed.

Much later a crow once landed on my head when I cycled past a farm and I screamed!

(Who needs therapy when there's art journaling?)  

Old into new/ Oud werk hergebruiken

Ik wilde graag meer doen met tekst. en uitvinden hoe het zou zijn om verder te werken op een print van een al eerder gemaakte pagina. Het leek me zoiets als inzoomen op een foto. Je pakt een deel van wat je gemaakt hebt en gaat dat eens nader bekijken...
I wanted more text in my pages. Moreover I wanted to find out the possiblities of working with fotocopies of older work. In this way I could zoom in on details and maybe  take things further. 

De pagina van mijn vorige post was duister en vol zwarte vogels. Ik ben altijd wat bang geweest van kraaien, kauwen en andere zwarte fladderaars. Waarschijnlijk terug te voeren op mijn doodsschrik als kind toen er ooit een op mijn hoofd probeerde te landen terwijl ik langs fietste. Ik griezel nog van de herinnering aan die scherpe harde klauwtjes in mijn haar.
The page on my former post was dark and full of black birds. I've always been cautious of crows, jackdaws and the likes of them. Probably while -  at ten - I was attacked by one trying to land on my head when I cycled past. I still shudder at the memory of sharp leathery claws, raking through my hair...

Ik wilde wel wat met dat gevoel. Dus scheurde ik een van de vogels uit en plakte 'm op een lege pagina. Hij zat daar wat verloren, dus maakte ik een steuntje voor'm door horizontale lijnen met fineliner te verlengen en  wat met bister te kwasten. (om 'm op zijn gemak te stellen...of mezelf?). Ik schreef eerst een titel. Black Birds.
So I took that memory as a theme and tore one of the birds out of the print en stuck it on the empty page. There it looked kind of lost,  so I gave it support by extending some horizontal lines onto the page with fineliner and added some brown bistre.  Then wrote the titel. 

Daarna tekende ik met hoofdletters mijn vraag tussen golvende potloodlijntjes. Maar tekenschrijven op deze manier vraagt veel ruimte, dus veel verder dan die vraag kwam ik niet.

With skinny capitals I 'drew' my question between wavy pencil lines. But this type of writing takes up a lot of space so I didn't get much further than just the question.  (Why am I afraid of black bids...) 

Maar er komt vast nog een vervolg.. want ik wil wel antwoord op het mysterie van de zwarte vogels en hun effect op mij...
But there will be a follow-up to find an answer to the mystery of black birds and their effect on me. 

(De echte ontdekking was hier:  hoe leuk het is om door te werken op eigen werk. Ik ga zeker vaker uitgeprinte kopieën van oud werk gebruiken.)
(The real discovery here was the possibility of taking ones work further by using photocopied parts of old work to rearrange them into something new.) 

Perongelukken 2 / Accidental Art 2

Sometimes there are no-good pages that want to be covered up.This was one.
So I smeared gel medium all over it and glued some randomly picked pictures (a fossile and two blue footprints) on it. There was no plan, there was no connection between the pictures. They just lay there on my work top so I grabbed them. In my picture pile there was also a newspaper clipping of three birds on a branch. I tore that up to better divide them over the page. I glued leftover newspaper pieces in the empty corners.

Soms zijn er smerige pagina's waar ik overheen wil werken. Dit was er zo een. Ik smeerde er gel medium op en kwakte er wat plaatjes die me voor de vuist kwamen overheen. Er was geen plan en de plaatjes hadden niks met elkaar te maken. Ik vond ook nog een krantenfoto van drie vogels op een tak. Ik scheurde ze los van elkaar zodat ik ze over de pagina's kon verdelen. Overgebleven stukjes van het krantenartikel kregen een plek in de kale hoekjes. Zo! 

They were just some loose pictures on a white page. What did they have to do with one-another?  I covered the empty space around the pictures with thick black bistre, making the colours really stand out against the dark.  Hey look:  bistre on top of gel medium could be thinned out with a wet finger, so swirls of light could be made in the black surface.

Daar zat ik dus met losse onsamenhangende plaatjes op een witte pagina. Wat was het verband ertussen? Ik dekte alle tussenruimtes af met zwarte bister waartegen de kleuren opeens mooi afstaken. En kijk nou: bister over een onderlaag van gel medium kon heel mooi met een natte vinger worden 'uitgedund'. Zo kon ik wat licht maken in de donkere vlakken.  

Now I started to see more possibilities. The blue of the footprints and the orange in the shell fossile had to echo in other places... so out with red blue and white pastels. I outlined the birds with white, made a wandering white line along the picture edges at the top and added some blue there
.
Ik begon mogelijkheden te zien. Dat mooie blauw in de voetstappen en het warme oranje in het fossiel, daar wilde ik wel meer van, dus ik riep mijn pastelkrijt te hulp. 
Ik omlijnde de vogels met wit, veegde wat oranje uit rond de afbeeldingen aan de rechterkant, trok een wandelende witte lijn langs de bovenkant en voegde nog wat blauw toe dat ik met m'n vingers uitveegde

Now we were talking!  A line from a poem came to mind and I wrote : ...and behind the horizon the land was dark and no birds sang..
I was happy with my accidental artwork.

Nu begon het wat te worden. Er schoot me zowaar een dichtregeltje te binnen en ik schreef het er bij : "...en achter de horizon was het land duister en er zongen geen vogels..". 
(Geen leuker lukken dan perongelukken.)  

  

Perongelukken / Accidental art

Ik heb een rommeljournaal waarin ik regelmatig mijn kwasten afveeg, mijn verfresten uitsmeer, mijn pennen uitprobeer of vlekken maak die ik dan pootjes en oren geef.  Eigenlijk is dat de plek waar ik
'durf' want er hoeft niets te lukken en ik ben daar gewoon maar wat aan het spelen.
Steeds vaker maak ik dan - per ongeluk -  toch iets waar ik blij mee ben, of wat me een nieuwe ontdekking oplevert.

I have a journal in which I wipe my brushes, smear my leftover paints and try markers and pens. It's a 'place' where I like to play because here I have the courage to just play and make messes. And ever so often I make (all by accident) something that pleases me or offers new insights in the possibilities of materials.     

Deze keer had ik waterbeits uitgeprobeerd. Een dubbele pagina vol gesmeerd met violet.  Ik vond het niks, maar who cares... Maanden bladerde ik er soms langs als ik iets zocht in mijn journaal. Vanmorgen had ik een flesje gele spray-inkt (van verdunde voedselkleurstof) in handen en in een opwelling spoot ik er wat van op die waterbeitspagina. Whammo! De waterbeits reageerde als bister en liet mooie wolkige patronen verschijnen!  Met een witte gelpen omrandde ik die mooie vlekken. Jippie, dat werd nog wat!

A while ago I experimented with violet wood stain (waterbased), smeared it over a spreadpage and didn't like it one bit. Fot months this page was staring me in the face whenever I leafed past in search of something else.  This morning I had some yellow spray ink handy and I attacked the page with it. Whammo!  The wood stain reacted in a bisterlike way by partly dissolving and produced nice cloudy stains in a warm orange shade. I made them stand out by drawing white crinckely lines around them.  This could be fun after all! 
  
Ik zocht snel wat snippers en plaatjes in een soortgelijke of erbij passende kleur en verknipte die in kleine stukken.  Daarmee puzzelde ik op de ondergrond tot het evenwichtig voelde.  Toen geplakt en er nog wat omheen gedoodeld.

With small collage snippets in an identical colour I puzzled until there was a balance. Then glued it and doodled around it.  As I felt like filling some empty space, I added some remarks about the process with a white gelli pen.   

Omdat het nog te kaal was heb ik er - ook met wit -in geschreven hoe dat proces nou eigenlijk ging en toen was er dit... zomaar!

Ik heb er voor de zoveelste keer weer van geleerd dat inspiratie je altijd te vinden achter je werktafel, als je je kop er buiten weet te houden en je handen laat wapperen.  
(Is er zomaar een leuke pagina ge-perongelukt... )  

And once again I'd learned that inspiration always finds you when you show up, shut up and move your hands... 
I 'coincidenced' a page that I rather like.