Iets laten groeien door je uit te leveren aan het toeval..

Ik wil je graag laten zien hoe er – zonder plan – een mooie pagina kan ontstaan als je je laat leiden door de kleur van een ondergrond en het toeval. Ik had al een tijdje een vlekkerige ondergrondpagina waarop ik witte acryl had gesmeerd en daaroverheen later groenbruine bister. Daar moest nog iets mee... Ik pakte een Happinez en (met de ondergrond ernaast liggend zodat ik de kleur goed kon vergelijken) ben ik gaan bladeren tot er een kleur langskwam die er mooi bij paste. Dat was een groot roze portret, maar jammer, er was al een oog uitgescheurd.(1 en 2)

Ik vond dat ik het daarmee toch maar moest doen. Pagina er uitgehaald, het haar van de dame afgescheurd en het gezicht onder de kin ook afgescheurd. Wat overbleef van de hals legde ik zolang op de linkerpagina... Wat moest er met dat ontbrekende oog? Ik bladerde verder op zoek naar een pagina met ongeveer dezelfde kleurtonen als de ondergrond. Ik vond deze (3): een linnen tafelkleed met wat waxinelichtjes, een hand en een bloemscherm. Ik besloot dat ik het daarmee moest doen. (Ik had nog geen idee hoe ik dat zou gaan gebruiken). Op de plek van het lege oog moest iets komen dus scheurde ik het bloemscherm uit en legde dat achter het halve hoofd. Mmmm, dat was het nog niet helemaal. (4) De franjerand van het tafelkleed (mooie structuur) besloot ik ook te gebruiken en die legde ik over de mond van de arme vrouw. Ik besloot alles zo vast te plakken. Nog geen idee wat er mee moest, maar dat zou vast wel blijken... Ik besloot eerst het leuke werk te gaan doen en de rechterpagina te gaan ‘versieren. Met een zwarte marker maakte ik een steel aan het bloemscherm, maar dat mislukte, zodat ik wat rare krabbels maakte over haar neus, jammer, maar dat moest maar. Een kader eromheen gezet en nog wat rondjes van de andere pagina rechtsboven langs het gezicht geplakt. Toen naar de kale linkerpagina. Er moest daar een contrast komen, dus ging ik op zoek in mijn voorraad woorden en letters en vond die grote letters W en E.(6) ‘We’... dat was al wat. In de lege ruimte plakte ik nog wat stukjes huid (bewaard van de nek..) erbij en het begon wel wat te worden.Ik zocht verder in mijn lossewoordendoosje. En – echt waar - pas toen ik het wilde wegleggen zag ik opeens dat prachtige zinnetje liggen. "Trek je eigen huid dan uit, stop mij er onder in." Het toeval viel me daar zomaar toe!! Dat moest er bij natuurlijk. En na nog wat met een zwarte marker te hebben omkaderd zag het er zo uit als hieronder. Ik was zelf eigenlijk verbaasd over hoe toepasselijk het allemaal was (een afgedekte mond, verlangen naar aanraken), terwijl ik daar helemaal niet naar op zoek was geweest!!!

Wat ik hiermee zeggen wil: probeer eens zomaar zonder plan te werk te gaan, durf je gerust eens uit te leveren aan het toeval. Er kunnen dan spannende dingen gebeuren. Collages zijn vaak boodschappen van jezelf aan jezelf.