Tekenen op een printje

 

 

Een witte bladzijde schrikt mij altijd af en ik maak er meestal maar gauw een vlek op of zet er wat lijnen in. Dat is geruststellend, want daar moet ik dan iets mee doen. Het is leuk werken als er al iets is, vind ik. 

Deze week maakte ik een foto van een flinke steen die in mijn tuin ligt. Hij ziet er zo uit:

Ik vond de kleuren van de ‘huid’ van de steen erg mooi en ik zag er ook allerlei vormen in.  Dus printte ik de foto uit, maar daarbij ging iets niet helemaal goed. Alleen de bovenste helft van de steen was op de print te zien. Maar die mooie kleuren zag je wel...zonde om weg te gooien….  
Nou, dan moest daar maar iets mee… Ik zag er in elk geval al twee kale mannetjes met een open mond in. 

Ik knipte de print van die halve steen uit (zodat de achtergrond niet meer te zien was) en plakte 'm op een nieuw wit vel papier. 

  

Met zwarte fineliner accentueerde ik die twee koppen en  terwijl ik dat deed, zag ik er nog meer!  Ook die gaf ik simpele oogjes en neuzen en soms een oor op de plekken waar de steen dat zelf al aangaf door donkere plekken….. 

En kijk hoe het er nu uitziet! 

Het mooie is dat de steen zelf zijn kleuren en vormen heeft geleend en daardoor ook zijn eigen sfeer bepaald heeft.

Je kunt dit natuurlijk met elke steen of elk voorwerp met een mooie structuur doen. Breng ik je op een idee? 

Maak een foto, vergroot die (of een deel ervan) en print’m. En voilà, een geweldig mooi gekleurde ondergrond (met bijgeleverde inspiratie!) voor je eigen werk.

Iets laten groeien door je uit te leveren aan het toeval..

Ik wil je graag laten zien hoe er – zonder plan – een mooie pagina kan ontstaan als je je laat leiden door de kleur van een ondergrond en het toeval. Ik had al een tijdje een vlekkerige ondergrondpagina waarop ik witte acryl had gesmeerd en daaroverheen later groenbruine bister. Daar moest nog iets mee... Ik pakte een Happinez en (met de ondergrond ernaast liggend zodat ik de kleur goed kon vergelijken) ben ik gaan bladeren tot er een kleur langskwam die er mooi bij paste. Dat was een groot roze portret, maar jammer, er was al een oog uitgescheurd.(1 en 2)

Ik vond dat ik het daarmee toch maar moest doen. Pagina er uitgehaald, het haar van de dame afgescheurd en het gezicht onder de kin ook afgescheurd. Wat overbleef van de hals legde ik zolang op de linkerpagina... Wat moest er met dat ontbrekende oog? Ik bladerde verder op zoek naar een pagina met ongeveer dezelfde kleurtonen als de ondergrond. Ik vond deze (3): een linnen tafelkleed met wat waxinelichtjes, een hand en een bloemscherm. Ik besloot dat ik het daarmee moest doen. (Ik had nog geen idee hoe ik dat zou gaan gebruiken). Op de plek van het lege oog moest iets komen dus scheurde ik het bloemscherm uit en legde dat achter het halve hoofd. Mmmm, dat was het nog niet helemaal. (4) De franjerand van het tafelkleed (mooie structuur) besloot ik ook te gebruiken en die legde ik over de mond van de arme vrouw. Ik besloot alles zo vast te plakken. Nog geen idee wat er mee moest, maar dat zou vast wel blijken... Ik besloot eerst het leuke werk te gaan doen en de rechterpagina te gaan ‘versieren. Met een zwarte marker maakte ik een steel aan het bloemscherm, maar dat mislukte, zodat ik wat rare krabbels maakte over haar neus, jammer, maar dat moest maar. Een kader eromheen gezet en nog wat rondjes van de andere pagina rechtsboven langs het gezicht geplakt. Toen naar de kale linkerpagina. Er moest daar een contrast komen, dus ging ik op zoek in mijn voorraad woorden en letters en vond die grote letters W en E.(6) ‘We’... dat was al wat. In de lege ruimte plakte ik nog wat stukjes huid (bewaard van de nek..) erbij en het begon wel wat te worden.Ik zocht verder in mijn lossewoordendoosje. En – echt waar - pas toen ik het wilde wegleggen zag ik opeens dat prachtige zinnetje liggen. "Trek je eigen huid dan uit, stop mij er onder in." Het toeval viel me daar zomaar toe!! Dat moest er bij natuurlijk. En na nog wat met een zwarte marker te hebben omkaderd zag het er zo uit als hieronder. Ik was zelf eigenlijk verbaasd over hoe toepasselijk het allemaal was (een afgedekte mond, verlangen naar aanraken), terwijl ik daar helemaal niet naar op zoek was geweest!!!

Wat ik hiermee zeggen wil: probeer eens zomaar zonder plan te werk te gaan, durf je gerust eens uit te leveren aan het toeval. Er kunnen dan spannende dingen gebeuren. Collages zijn vaak boodschappen van jezelf aan jezelf.

Perongelukken / Accidental art

Ik heb een rommeljournaal waarin ik regelmatig mijn kwasten afveeg, mijn verfresten uitsmeer, mijn pennen uitprobeer of vlekken maak die ik dan pootjes en oren geef.  Eigenlijk is dat de plek waar ik
'durf' want er hoeft niets te lukken en ik ben daar gewoon maar wat aan het spelen.
Steeds vaker maak ik dan - per ongeluk -  toch iets waar ik blij mee ben, of wat me een nieuwe ontdekking oplevert.

I have a journal in which I wipe my brushes, smear my leftover paints and try markers and pens. It's a 'place' where I like to play because here I have the courage to just play and make messes. And ever so often I make (all by accident) something that pleases me or offers new insights in the possibilities of materials.     

Deze keer had ik waterbeits uitgeprobeerd. Een dubbele pagina vol gesmeerd met violet.  Ik vond het niks, maar who cares... Maanden bladerde ik er soms langs als ik iets zocht in mijn journaal. Vanmorgen had ik een flesje gele spray-inkt (van verdunde voedselkleurstof) in handen en in een opwelling spoot ik er wat van op die waterbeitspagina. Whammo! De waterbeits reageerde als bister en liet mooie wolkige patronen verschijnen!  Met een witte gelpen omrandde ik die mooie vlekken. Jippie, dat werd nog wat!

A while ago I experimented with violet wood stain (waterbased), smeared it over a spreadpage and didn't like it one bit. Fot months this page was staring me in the face whenever I leafed past in search of something else.  This morning I had some yellow spray ink handy and I attacked the page with it. Whammo!  The wood stain reacted in a bisterlike way by partly dissolving and produced nice cloudy stains in a warm orange shade. I made them stand out by drawing white crinckely lines around them.  This could be fun after all! 
  
Ik zocht snel wat snippers en plaatjes in een soortgelijke of erbij passende kleur en verknipte die in kleine stukken.  Daarmee puzzelde ik op de ondergrond tot het evenwichtig voelde.  Toen geplakt en er nog wat omheen gedoodeld.

With small collage snippets in an identical colour I puzzled until there was a balance. Then glued it and doodled around it.  As I felt like filling some empty space, I added some remarks about the process with a white gelli pen.   

Omdat het nog te kaal was heb ik er - ook met wit -in geschreven hoe dat proces nou eigenlijk ging en toen was er dit... zomaar!

Ik heb er voor de zoveelste keer weer van geleerd dat inspiratie je altijd te vinden achter je werktafel, als je je kop er buiten weet te houden en je handen laat wapperen.  
(Is er zomaar een leuke pagina ge-perongelukt... )  

And once again I'd learned that inspiration always finds you when you show up, shut up and move your hands... 
I 'coincidenced' a page that I rather like.   

Toeval is als je iets toevalt...

Soms speelt het toeval je leuke dingen in handen. Maandenlang had ik dat krantenartikeltje bewaard van die fietsendief die door boze bouwvakkers in een hoogwerker werd afgevoerd .

Op een dag plakte ik het in mijn journaal en had ook nog een aantal afbeeldingen uit een advertentie van een Perzische tapijtenzaak liggen.
Leuk, dacht ik, die plak ik als bladvulling om het bericht heen. Pas op DAT moment zag ik het verband... vliegend tapijt... dief van Bagdad... fietsendief.

De pagina in mijn journaal kreeg opeens een diepere betekenis.