Jezelf in de zoekstand zetten.

Ken je dat..dat je een afbeelding vindt waar je iets mee zou willen, maar je weet niet wat. Dat prachtige blauwgroene oog zat al een hele tijd in mijn ‘plaatjesmap’ toen ik besloot om er ‘iets’ mee te doen. Misschien inspireert het jou als ik je vertel hoe ik dan (zonder plan en zonder idee waar het heen moet) maar gewoon begin. 

 Het is fijn om een plaatje als uitgangspunt te hebben en dan gewoon in een tijdschrift op zoek te gaan naar wat er bij past. Qua kleur of qua symboliek..dat weet je pas als je het ziet. Zet jezelf in de zoekstand en geef je over aan wat je gaat vinden! Dat klinkt zweverig maar het is echt zo dat je je kunt overgeven aan het toeval.

Ik had dus dat oog.....en wat nu verder? Ik neem in zo’n geval een tijdschrift, leg dat oog ernaast en blader rond op zoek naar iets wat past. Duidelijker kan ik het niet zeggen. Het moet passen.

Hier waren het de kleur en de decoratie die me opvielen. In de achtergrond van een advertentie vond ik paars met groen gedecoreerde gordijnen en daar scheurde ik wat willekeurige stukjes uit omdat het groen overeenkwam met de pupil van mijn oog. Ze hadden een beetje Arabisch dessin en dat sprak me ook aan.

Ik plakte het oog in en daarna de drie stukjes, twee erboven en een eronder. Als vier eilandjes op een grote witte vlakte..... Het was nog niks! Dat werd al beter toen ik met een dik penseel met verdunde blauwgroene acryl de hele bladzijde vlekkerig maakte. Ook om het oog heen en over de stukjes ‘collage’ geverfd. Die collagestukjes vervaagden daardoor een beetje en dat vond ik mooi, want zo werden ze echt een deel van de ondergrond en kwam het (onbewerkte) oog veel sterker uit. Hoe nu verder?

Met een pietsie donkerblauwe acryl op een rollertje heb ik boven en onder aan de bladzijde wat ‘rolvlekken’ gemaakt. Toen dat droog was heb ik met roze en rood en wat turquoise kleurpotlood de oogvorm als een soort echo herhaald, met lekkere vloeiende dubbele lijnen. Die lijnen toen zachtjes met flamingoroze krijt ingekleurd. Tussen de rollervlekken bovenin maakte ik wat ‘roze zuilen’ en tekende ik een kader om de hele pagina in datzelfde roze.. dat bracht mooi alles met elkaar in verband. Op plekken waar het nog wat kaal was heb ik met een fineliner nog wat stippels gemaakt en met geel nog wat accentjes aangebracht. 

Er had nog een tekst bij gekund, maar voorlopig was ik tevreden. Mijn gevonden groene oog had zelf aangegeven wat erbij gemaakt wilde worden... (en pas toen het af was bedacht ik me de symboliek tussen een deels bedekt gezicht en de Arabische wereld... Zo werkt dat: jij denkt dat je zoekt, maar het toeval laat je vinden!)

Krant aan de vakantiewaslijn ...

Op vakantie wilde ik 'iets' doen met een regionale krant.
Deze keer kocht ik in Frankrijk de Midi-Libre. 

Ik scheurde er een pagina met flink wat kleurcontrast uit en schraapte daar met een schraapkaartje wat witte acryl overheen, zodanig dat hij op de meeste plekken nog vaag leesbaar was. (Jazeker, die verf had ik ingepakt want je weet nooit wat er gemaakt wil worden in de vakantie..)

Acryl moet drogen voordat je er met stift of waterverf op kunt werken dus hing ik mijn natte krantenvodje te drogen aan een scheerlijn. Kijk, hier hangt 'íe. 

Mede campinggasten liepen telkens een extra ommetje om te kijken wat daar nou hing en vanonder de luifel van de voortent  zag ik ze kijken en had stiekem veel plezier. 

Toen het droog was scheurde ik er willekeurig (en een beetje wild) flinke stukken af waarbij ik rechte randen probeerde te vermijden. 

Ik legde ze op zwart papier om hun vorm goed te kunnen bekijken. Ik draaide ze alle kanten op en puzzelde ermee tot ik er iets in zag. 
Wie mij een beetje kent weet dat ik dan gezichtjes, smoelen, tronies of rare snuiten zie...en ook in Franse kranten houden die zich verborgen.

De grote teksten waren nog goed te zien en dat was leuk. 

                                                      

  

De een na de andere schreeuwlelijk kwam tevoorschijn.
Soms eisten ze een muts of een ondergebit en met mijn zwarte en witte fineliners kon ik ze op hun wenken bedienen. 
Met een klein likje waterverf kon ik ze rustig houden. 

Het waren geen lieverdjes hoor, want de een brulde nog harder dan de ander.. 

Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik bij deze luidruchtige kerel de mond een stukje groter heb gescheurd en 'm (met witte fineliner) een scherpe bek met tanden heb gegeven. 

Want wat hij daar achter zijn hoofd had deed me verdacht veel  aan een honkbalknuppel denken... 

 

Uiteindelijk kwam er een gezaghebbende figuur die rust in de horde wist te krijgen door in plat Frans "en nou is 't afgelopen" te roepen. 

Er stonden  inmiddels wat campeurs bij mijn tafeltje te kijken  en daar werd ik wel wat onrustig van.  Ik heb mijn krantenschreeuwers snel bij elkaar gepakt en in het schetsboek gestopt. 

(Toen ik het schetsboek flink aandrukte hoorde ik ze nog gedempt protesteren...)    

Cadeau-papier

Ik pakte een boek in als cadeau voor iemand en hield wat restjes pakpaper over. Wat een leuk papier met een soort zebrastrepen motief

                                                    

Toen ik het goed bekeek zag ik er dansende armen en benen in, dus plakte ik een paar flinke snippers op een A-4tje.

Zie jij ze ook? Daar rechts staat duidelijk iemand zonder hoofd met zijn handen omhoog. En links staat iemand met een punthoofd er met z’n handen in zijn zakken naar te kijken... en dat derde figuurtje zou een kind kunnen zijn... Ik tekende handen en voeten aan het rechtse figuurtje en scheurde een extra snipper om als hoofd te dienen. (Ik tekende er vast wat haar op en plakte ‘m op de goede plek.) 

Aan de linkerkant zag ik nu twee figuren. Een grote en een kleine. De witte vlakken gaven goed aan hoe ze ‘er bij stonden’. Ik gaf ze een gezichtje, een hoofddeksel, voeten en wat kleertjes. Ik tekende een kader achter de snippers en gaf ze een beetje gras onder de voeten...wat was dit leuk om te doen! Kijk, zo werd het: 

Snippers genoeg over, dus meteen geprobeerd wat er nog meer mee kan.
Het verlengen van de lijnen gaf leuke ideeën en als je dan eenmaal begint, is het einde zoek natuurlijk.

 

 

Zo werd een cadeau voor iemand anders meteen een cadeau-idee voor mezelf en wie weet doe ik jou er ook een plezier mee.
Sorry voor de slechte kwaliteit van de foto's maar je snapt vast het idee...   

 

Iets laten groeien door je uit te leveren aan het toeval..

Ik wil je graag laten zien hoe er – zonder plan – een mooie pagina kan ontstaan als je je laat leiden door de kleur van een ondergrond en het toeval. Ik had al een tijdje een vlekkerige ondergrondpagina waarop ik witte acryl had gesmeerd en daaroverheen later groenbruine bister. Daar moest nog iets mee... Ik pakte een Happinez en (met de ondergrond ernaast liggend zodat ik de kleur goed kon vergelijken) ben ik gaan bladeren tot er een kleur langskwam die er mooi bij paste. Dat was een groot roze portret, maar jammer, er was al een oog uitgescheurd.(1 en 2)

Ik vond dat ik het daarmee toch maar moest doen. Pagina er uitgehaald, het haar van de dame afgescheurd en het gezicht onder de kin ook afgescheurd. Wat overbleef van de hals legde ik zolang op de linkerpagina... Wat moest er met dat ontbrekende oog? Ik bladerde verder op zoek naar een pagina met ongeveer dezelfde kleurtonen als de ondergrond. Ik vond deze (3): een linnen tafelkleed met wat waxinelichtjes, een hand en een bloemscherm. Ik besloot dat ik het daarmee moest doen. (Ik had nog geen idee hoe ik dat zou gaan gebruiken). Op de plek van het lege oog moest iets komen dus scheurde ik het bloemscherm uit en legde dat achter het halve hoofd. Mmmm, dat was het nog niet helemaal. (4) De franjerand van het tafelkleed (mooie structuur) besloot ik ook te gebruiken en die legde ik over de mond van de arme vrouw. Ik besloot alles zo vast te plakken. Nog geen idee wat er mee moest, maar dat zou vast wel blijken... Ik besloot eerst het leuke werk te gaan doen en de rechterpagina te gaan ‘versieren. Met een zwarte marker maakte ik een steel aan het bloemscherm, maar dat mislukte, zodat ik wat rare krabbels maakte over haar neus, jammer, maar dat moest maar. Een kader eromheen gezet en nog wat rondjes van de andere pagina rechtsboven langs het gezicht geplakt. Toen naar de kale linkerpagina. Er moest daar een contrast komen, dus ging ik op zoek in mijn voorraad woorden en letters en vond die grote letters W en E.(6) ‘We’... dat was al wat. In de lege ruimte plakte ik nog wat stukjes huid (bewaard van de nek..) erbij en het begon wel wat te worden.Ik zocht verder in mijn lossewoordendoosje. En – echt waar - pas toen ik het wilde wegleggen zag ik opeens dat prachtige zinnetje liggen. "Trek je eigen huid dan uit, stop mij er onder in." Het toeval viel me daar zomaar toe!! Dat moest er bij natuurlijk. En na nog wat met een zwarte marker te hebben omkaderd zag het er zo uit als hieronder. Ik was zelf eigenlijk verbaasd over hoe toepasselijk het allemaal was (een afgedekte mond, verlangen naar aanraken), terwijl ik daar helemaal niet naar op zoek was geweest!!!

Wat ik hiermee zeggen wil: probeer eens zomaar zonder plan te werk te gaan, durf je gerust eens uit te leveren aan het toeval. Er kunnen dan spannende dingen gebeuren. Collages zijn vaak boodschappen van jezelf aan jezelf.

De oude kalender slachten

STOP! Gooi de oude kalender niet weg.... Wij hebben een abonnement op de Novib-kalender en genieten dagelijks van de prachtige foto’s. Ze zijn gedrukt op stevig hoogglanspapier en elk jaar krijgen we een nieuwe. De oude kalender kan ik echt niet zomaar bij het oud papier gooien. Ik werk graag over iets heen als ik creatief werk ga maken. Het is fijn als er al iets is, of dat nou een vlek, een structuur of een plaatje is; het helpt mij over de angst voor dat witte vlak heen. De kalenderbladen nodigden me uit er iets mee te doen. Ik heb ze losgescheurd en van de ringbandgaatjes ontdaan. Het zijn flinke vellen, dus vouw ik ze een keer dubbel en knip ze in twee gelijke delen.

Op glanspapier kun je niet of moeilijk tekenen dus heb ik over de mooie afbeeldingen een dun laagje witte acryl geschraapt met een plasticcard. Dan kan ik er met wat waterverf en stiften of krijt op werken. Het feit dan onder de acryllaag nog iets vaag te zien is maakt het spannend. Ook kun je op sommige plekken de acryl (als ie nog nat is) wat wegkrabben. Dat geeft leuke mogelijkheden.

Met waterverf, stiften en wat plaatjes kan ik er nu mijn eigen verhaal op kwijt.

Als ik alle 12 bladen geknipt en gevouwen heb, heb ik nu een hele stapel van 24 katerntjes die ik t.z.t. kan inbinden. Dat wordt opnieuw een hele tijd plezier hebben van mijn kalender.