Krant aan de vakantiewaslijn ...

Op vakantie wilde ik 'iets' doen met een regionale krant.
Deze keer kocht ik in Frankrijk de Midi-Libre. 

Ik scheurde er een pagina met flink wat kleurcontrast uit en schraapte daar met een schraapkaartje wat witte acryl overheen, zodanig dat hij op de meeste plekken nog vaag leesbaar was. (Jazeker, die verf had ik ingepakt want je weet nooit wat er gemaakt wil worden in de vakantie..)

Acryl moet drogen voordat je er met stift of waterverf op kunt werken dus hing ik mijn natte krantenvodje te drogen aan een scheerlijn. Kijk, hier hangt 'íe. 

Mede campinggasten liepen telkens een extra ommetje om te kijken wat daar nou hing en vanonder de luifel van de voortent  zag ik ze kijken en had stiekem veel plezier. 

Toen het droog was scheurde ik er willekeurig (en een beetje wild) flinke stukken af waarbij ik rechte randen probeerde te vermijden. 

Ik legde ze op zwart papier om hun vorm goed te kunnen bekijken. Ik draaide ze alle kanten op en puzzelde ermee tot ik er iets in zag. 
Wie mij een beetje kent weet dat ik dan gezichtjes, smoelen, tronies of rare snuiten zie...en ook in Franse kranten houden die zich verborgen.

De grote teksten waren nog goed te zien en dat was leuk. 

                                                      

  

De een na de andere schreeuwlelijk kwam tevoorschijn.
Soms eisten ze een muts of een ondergebit en met mijn zwarte en witte fineliners kon ik ze op hun wenken bedienen. 
Met een klein likje waterverf kon ik ze rustig houden. 

Het waren geen lieverdjes hoor, want de een brulde nog harder dan de ander.. 

Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik bij deze luidruchtige kerel de mond een stukje groter heb gescheurd en 'm (met witte fineliner) een scherpe bek met tanden heb gegeven. 

Want wat hij daar achter zijn hoofd had deed me verdacht veel  aan een honkbalknuppel denken... 

 

Uiteindelijk kwam er een gezaghebbende figuur die rust in de horde wist te krijgen door in plat Frans "en nou is 't afgelopen" te roepen. 

Er stonden  inmiddels wat campeurs bij mijn tafeltje te kijken  en daar werd ik wel wat onrustig van.  Ik heb mijn krantenschreeuwers snel bij elkaar gepakt en in het schetsboek gestopt. 

(Toen ik het schetsboek flink aandrukte hoorde ik ze nog gedempt protesteren...)