Het bijzondere in het alledaagse (2)

‘Going bananas with bananas’    

Ik heb een hekel aan bananen en weet niet wat me bezielde in die laatste zin van mijn vorige post… Nu moest ik natuurlijk  wel…. Er was een tros bananen in huis en ik heb ze zuchtend op mijn werktafel gelegd. Ik hou niet van stillevens, lust niet graag bananen en teken nooit fruit!  Maar ik had het mezelf opgedragen, dus vort met die geit…..  

Eerst de kwast maar gepakt en  de goede kleur gemengd op de schil van de bananen zelf.  Eenmaal bezig viel het best mee. Gaandeweg ging ik het een uitdaging vinden om een portret te maken van mijn bananen. Als je iets of iemand tekent, dan kom je dichterbij dan normaal. Je gaat een relatie aan met je onderwerp en kruipt er als het ware een beetje in. Je kijkt anders, voelt meer, ervaart dieper… Al doende werd ik meer banaan-minded en ging ze sympathieker vinden. Ik had een lichte voorkeur voor die ene die  zo verdrukt onderop lag en werd ontroerd door de verschillende gelen in hun gladde huid. Door hun zachte rondingen, hun bruine littekentjes  en de gespierde steeltjes waarmee ze elkaar stevig vasthielden.

Toen het beschrijven.  Gewoon maar begonnen zonder te weten wat er zou komen, las ik verrast over mijn eigen schouder mee….  en kwam  uiteindelijk papier tekort.  Er kwamen voldoende bananengedachten boven om wel drie pagina’s mee te vullen.   Gelukkig kon ik hier op mijn blog nog wat toevoegen…

Het is een aanrader,  je relatie beschrijven met iets wat je elke dag om je heen hebt. Of dat nu je fiets, je tas, je telefoon, een kussen, de wasmachine  of een krop sla is: het maakt dat je je open stelt voor  het bijzondere in het alledaagse.

Er bestaat een heel effectieve oefening om een voorwerp vanuit heel verschillende optieken te beschrijven. Daarover later meer.