Overal gezichtjes vinden...

Ik kan het niet helpen. Het is sterker dan ik : overal gezichten in zien. In het patroon van de badkamertegels, in de schors van een boom, in het patoon van een tafelkleed, in stenen... Ik doe het al mijn hele leven en kan er zo'n plezier mee hebben. Het is vooral leuk als die gezichten op onverwachte plekken opduiken. Zoals in de prop rijstpapier die ik had gebruikt om wat bister mee op te deppen. Hij lag verfrommeld op mijn werktafel en was helemaal ingedroogd. Maar toen ik 'm voorzichtig uitrolde: voila! Een snoet...

Met een fineliner hoefde ik alleen zijn oogjes maar aan te geven en hij bleek ook een behoorlijk grote mond te hebben. Tevreden keek hij vanaf het verkreukelde papier de kamer in.

Ik heb 'm gladgestreken en in mijn journaal geplakt. Er bij geschreven waar hij vandaan kwam en hoe ik 'm had aangepakt. Wat kun je toch blij worden van creatief bezig zijn.... Ik wens jullie een goede lockdown met veel mogelijkheden om te 'maken'.

Stiekem gluren...

Ik had bij een workshop een snelle voorbeeldkop gekalkt op een ondergrond van witte acryl. Het was geen succes, maar die kop bleef daar op mijn werktafel liggen. Weggooien kost me altijd moeite. Om een heel andere reden had ik uit bruin papier een kadertje gesneden.Ik wilde een zwart vierkant ergens overheen schilderen en dat kon ik fijn doen door dat kader als sjabloon te gebruiken. Met een brede kwast kwastte ik zwarte bister over het uitgesneden gat en dat liet natuurlijk een slordige zwarte rand omheen achter... Laat dat gebruikte kader met rand, toen ik het weglegde na gebruik, nou net terechtkomen op de mislukte kop. En daar keek opeens een oog er heel indringend doorheen! Dat gaf een andere kijk (letterlijk)en ik werd wel blij van dat glurende oog. Ik maakte een paar van dit soort ‘doorkijkjes’ en hoe slordiger de rand, hoe leuker het werd.

Ook delen van ander werk zijn interessant om eens via een kader te bekijken.Zo’n rand legt extra nadruk op wat er door dat gat te zien is. Ik heb dat slordige woeste nog benadrukt met witte gel-pen. Het geeft een idee van stiekum gluren... zou het daarom zo leuk zijn om eens uit te proberen?

Knoeien in een oud boek

Ik deed een perongelukke ontdekking deze week. Op een pagina van een oeroude Winkler Prins uit de kringloopwinkel (uit 1910 zag ik pas later) smeerde ik witte acryl en wat bruine bister. Ik rommelde er wat met een zwarte fineliner in. Het werd een knoeierig gedoe.

Dat oude dundrukpapier bleek zo fijn om op te werken, dat ik meteen nog een paar bladzijden volsmeerde met witte acryl en telkens met een andere kleur (spray-inkt deze keer). Met een dikke permanent marker maakte ik er willekeurige zwarte wandelende lijntjes doorheen (niet op de tweede foto) en hier en daar een zwarte vlek.

Toen kwam ik op het idee om die pagina in acht stukken te snijden. Dat gaf acht kleine heel onwillekeurige afbeeldinkjes, sommige waren net kleine landschapjes.

Op sommige vierkantjes kon ik het niet laten om er een ‘huisje’ op te maken (snippertje zwart papier met witte raampjes) of een laddertje of een fietsje er bij te tekenen. Ik plakte de geknipte delen op en vond het er nog steeds uitzien als een stukje vlekkerig oud papier. TOTDAT ik er met een fineliner een los kadertje omheen zette. Toen gebeurde er iets bijzonders. Het werd een ‘werkstukje’!

De ontdekking hier was vooral hoe fijn het is om (alweer) het toeval te laten bepalen waarmee je ‘het moet doen’. In dit geval bepaalt de verdeling van het papier in acht stukken, wat er uiteindelijk op elk vlak komt te staan. Dat het papier honderdentien jaar oud is maakt het voor mij nog waardevoller. Maar je kunt deze truc natuurlijk met elke pagina uit een oud boek, of stuk liefst vergeeld krantenpapier uithalen.

Voor mijn artmailvriendinnen maakte ik er harmonicaboekjes van. Ik ben benieuwd hoe ze ze gaan vinden! Hoe fijn is het toch om - al rommelend, want zo noem ik het graag - ontdekkingen te doen waar je heel blij van wordt. Conclusie: er moet meer gerommeld worden!

Grindgezichtjes

Ik heb iets met stenen. Regelmatig sleep ik keien mee naar huis en ik teken wat ik er in zie, gebruikmakend van de knobbels en ribbels in hun ‘huid’. Deze keer ging het anders. Ik kreeg een bakje met narcisbolletjes en die lagen ingebed in grind. Kleine platte steentjes zo groot als een euromunt. Tegelijkertijd lag er een tijdschriftpagina vol gezichtjes op mijn tafel. Dat bracht me op het idee.

Ik koos een gezichtje en knipte het haar er af. Daarna plakte ik het met gel-medium op de platste kant van een steentje. Toen het droog was, heb ik er met permanent marker, witte gel marker en wat sterk verdunde acryl omheen gewerkt. Opeens vond ik bij mijn ommetjes overal geschikte grindsteentjes en ik maakte een hele serie. Omdat het platte steentjes waren heb ik ze met een lijmpistool op een Kraftpapieren ondergrond geplakt ener een aantal via de post als art mail verstuurd.